Jorge Ledo
Despois de completar o seu PhD en Historia Intelectual (Centro de Pensamento Moderno, da Universidade de Aberdeen, 2009), Jorge Ledo foi profesor asistente na Universidade de Michigan (Ann Arbor, 2009-2010) e da Universidade de Basilea (Suíza, 2011- 2017).
Organizou e participou en conferencias en varias universidades e centros de renome internacional de investigación, incluíndo o Instituto Warburg, Universidade de Londres, da Universidade de Buffalo, da Universidade de Tokio, Universidade de Bristol ou Universidade Foscari do Ca ‘. El é fundador e director da colección “heterodoxia Iberica” na editorial Brill.
Entre o seu traballo académico, con foco na historia intelectual da Idade Media e do Renacemento, eles salientan os seus estudos sobre o humanista neerlandés Desiderius Erasmus. Ledo foi unha parte fundamental no descubrimento e edición crítica da única tradución para castelán do século XVI chamado o Eloxio da tolemia (Moria Erasmus Roterodamo, Leiden-Boston: Brill) e parciais (Estudos Erasmus, 2018). Na actualidade, está terminando varios volumes con editoriais de recoñecido prestixio no ámbito nacional e internacional.
Proxecto
Historiografía das últimas décadas está a pagar cada vez máis atención ás prácticas comunicativas do Rexurdimento, con particular énfase para a cultura do tribunal, nas academias e, máis recentemente, no campo da diplomacia. Non obstante, aínda falta unha análise exhaustiva das prácticas comunicativas do que se podería chamar “cultura científica” e “alta cultura” durante a época.
Meu foco neste proxecto non será o de proporcionar un estudo descritivo ou completo de tales prácticas, pero nunha análise das bases conceptuais e ideolóxicas, moito máis rara e pouco estudada, que lles dan entidade teórica e cohesión. O obxectivo é mostrar que, baixo a aparente heteroxeneidade dos mecanismos sostendo e coñecemento antigo perpetuado, ou que é refutada, é eliminada, castigados ou impostas polo novo, son unha serie de códigos comunicativos aceptado máis ou menos consciente por unha gran maioría dos intelectuais da época.
A dificultade para describir esta “teoría” comunicativa é dobre. Por unha banda, é dado o feito de que, durante o período, non debe atribuír a calquera dominio específico -a teórica desde calquera natureza disciplinar é transversal por definición, como debe estar intentando estudar análise. Por outra banda, non todos os conceptos centrais dentro dese “teoría” son incorporados á vez ou coa mesma intensidade, pero son modificados ea cristalización través da sedimentación de materiais moi diferentes, desde avances na crítica textual estudo do dereito romano, da exégesis bíblica a innovacións na cultura material, para dar algúns exemplos – entre finais do século XIV e principios do século XVI.
A importancia do proxecto é que nos permite comprender as grandes interrupcións históricas que se producen no longo proceso de transformación da cultura medieval á cultura europea moderna como un todo coherente baseado nunha nova cultura comunicativa. Un conxunto teórico é, polo tanto, un punto de partida para a comprensión da súa matriz teórica, non exclusivamente características “arqueolóxicas” que propios europeos quixeron dar-se como distintivo da súa cultura: a liberdade de expresión, liberdade de conciencia, liberdade relixiosa ou idea de progreso.