Ana Rey-Rico
Ana Rey-Rico é licenciada en Bioloxía (rama Molecular e Biotecnoloxía) pola Universidade de Santiago de Compostela. En 2011 doutorouse en Farmacia pola mesma Universidade baixo a supervisión dos profesores Carmen Álvarez-Lorenzo e Anxo Concheiro. O seu proxecto de tese baseouse no uso de copolimeros e o deseño de nanotransportadores de fármacos capaces de evadir as bombas de eflujo en terapia do cancro e actuar como sistemas de gelificación in situ en rexeneración ósea.
Tras finalizar o seu doutoramento uniuse como investigadora postdoctoral en terapia génica ao grupo dos profesores Magali Cucchiarini e Henning Madry no Centro de Ortopedia Experimental en Homburg/ Saarland (Alemaña). As súas investigacións centráronse na utilización de biomateriales poliméricos como sistema de liberación controlada de vectores virales recombinantes adeno-asociados ( rAAV) en rexeneración da cartilaxe articular. En leste mesmo centro, de 2016 a 2017, foi investigadora principal dun proxecto baseado na liberación controlada de rAAV a partir de polímeros termo-sensibles subvencionado pola Axencia Alemá de Investigación.
Ao longo da súa carreira investigadora ha publicado máis de corenta artigos científicos, a maioría deles nos ámbitos de biomateriales e tecnoloxía farmacéutica, dous capítulos de libro e algúns dos seus resultados de investigación foron protexidos con dúas patentes. Durante este tempo recibiu distintas distincións como a bolsa HOMFOR outorgada pola Universidade de Saarland e o premio Julian Sanchez Freire da Real Academia de Farmacia de Galicia.
Proxecto
O proxecto de investigación de Ana Rey-Rico céntrase na obtención de matrices activadas por xenes mediante unha combinación de vectores de transferencia génica non virales e biomateriales adaptados para a rexeneración de cartilaxe.
A terapia génica baseada en vectores non virales constitúe un método seguro para estimular a rexeneración de cartilaxe mediante a subministración definida de xenes que codifican para factores terapéuticos específicos deste tecido. Non obstante a utilización destes vectores está principalmente limitada pola súa baixa eficiencia de transfección debida principalmente á existencia de barreiras fisiolóxicas e celulares e á propia tendencia destes vectores á agregación.
Un enfoque potencial para superar estes obstáculos é a administración dos vectores mediante o uso de biomateriales poliméricos capaces de soslayar estas barreiras e permitir unha liberación controlada da información xenética nas dianas seleccionadas. Neste sentido, o deseño de sistemas de liberación controlada de xenes pode levar a un incremento da produción de marcadores celulares específicos que estimulen os procesos de reparación de cartilaxe no lugar da lesión.